De eerste Straô ervaring van Elsemiek

Zittend tussen 108 verhuisdozen word ik opgeschrikt door het aanzwellende geluid van 400 paardenhoeven die op de Hogezoom voorbij denderen. Het is februari 2023 en ik ben net verhuisd van de Randstad naar Renesse. Nog nooit had ik van de Straô gehoord. Als je dan die ‘cavalerie’ hoort aankomen, voorafgegaan door hoorngeschal, dan schiet je wel uit je schommelstoel omhoog. Buitengekomen ga ik tussen de dikke rij mensen staan die op het evenement zijn afgekomen. Waar sta ik in vredesnaam naar te kijken?

Het schouwspel is indrukwekkend. De paarden zijn uitgedost met pompons en bloemenslingers. Het merendeel van de ruiters is gekleed in het traditionele zwart/wit. Af en toe rolt er een pomponnetje op de straat. Ik hou van die stoere boerenpaarden waarvan benen en lijf zo mooi in balans zijn. Bij volbloedpaarden heb ik altijd het idee dat er anatomisch per ongeluk een foutje is gemaakt, dat zware lijf op die ranke benen.

Naast me legt een Duitser het hele tafereel vast op zijn telefoontje. “Wunderschön, wunderschön”, mompelt hij almaar. Hij legt me uit waar ik naar sta te kijken, een beetje verbaasd dat ik dat niet weet. Elk jaar komt hij terug in Renesse voor dit evenement. Dus hij heeft al heel wat Straôs op zijn telefoontje staan.

Weer thuis verdiep ik me in de geschiedenis van de Straô. Prachtig om te lezen hoe men vroeger de boerenpaarden na een winter op stal voorbereidden op het nieuwe seizoen op het land. Tegenwoordig is dat niet meer zo, maar de Zeeuwse traditie wordt nog steeds in ere gehouden.

Het jaar erop vraagt Jacomien Valk me of ik mee wil helpen op het strand om de afstand van 10 meter tussen ruiters en kijkers in de gaten te houden. Natuurlijk wil ik dat. Mijn kleinzoon Lucas en zijn vriendin Julia die bij me logeren, willen dat ook heel graag. En dat mogen ze ook. We krijgen allemaal een geel hesje aan met de tekst ‘Straô Renesse 10 meter afstand’. Ze kwijten zich zeer serieus van hun taak.

En weer ben ik overweldigd als de stoet eraan komt, aangekondigd door het hoorngeschal. De warme paardenlijven die me op het strandpad passeren, de geur van mest (want dat gaat gewoon door) en het enthousiasme van de ruiters. Een prachtige traditie. En een perfecte organisatie, want er komt heel wat bij kijken om alles goed en veilig te laten verlopen. Niet alleen het benen wassen in de zee, maar ook de prijsuitreiking daarna, het ringsteken en de spelletjes voor de kinderen. Tot 8 februari 2025.